Dziś Lech gra w Moskwie, więc warto poruszyć piłkarski wątek rosyjsko-polski. 18 listopada minęło 8 lat od pierwszego i zarazem ostatniego występu w Ekstraklasie w barwach Pogoni Szczecin rekordzisty mistrzostw świata pod względem goli strzelonych w jednym meczu. Absolutny zwycięzca kategorii "Zawodnik Jednego Meczu". Oto Oleg Salenko i jego zdumiewająca na każdym kroku kariera.
[na podstawie wywiadu dla Piłki Nożnej z 19-26 grudnia 2000 roku]

Urodził się w Leningradzie (Sankt Petersburgu), ale po zaledwie trzech sezonach gry dla Zenitu, w wieku 20 lat, przeniósł się do Dynama Kijów. A napisać trzeba koniecznie, że transfery pomiędzy tymi zespołami występowały wówczas w przyrodzie równie rzadko jak włosy na głowie Nowego Miłościwie Nam Panującego Prezesa PZPN. Czyli niezwykłość numer 1. Na kolejną nie trzeba było długo czekać, bo w pierwszym roku gry dla Dynama, Salenko pokazał się na arenie międzynarodowe: w 1989 roku został królem strzelców MŚ do lat 20. Ów wyczyn, jakże inaczej, został dokonany w niesamowitych okolicznościach. Najpierw jednak bura dla PN i autora wywiadu (a może dla Salenki za ściemnianie?), za napisanie prawdy, tylko na odwrót :) Wypowiedź piłkarza:

- Bardzo miło wspominam tamten turniej, a szczególnie mecz przeciwko Nigerii, gdy wszedłem na boisko 20 minut przed końcem, przy stanie 0:4. Mimo to drużyna ZSRR, przy moim współudziale, zdołała wyrównać, a następnie wygrać tę rywalizację w karnych. Głównie dzięki bramkom zdobytym w tym właśnie spotkaniu zostałem najlepszym strzelcem turnieju.

Trzy zdania i... cztery nieprawdziwe informacje! Po prostu Radio Erewań się chowa :) Po pierwsze, Salenko zagrał cały mecz. Po drugie, to nie ZSRR odrobiło cztery gole straty, a Nigeria - to nasi sowieccy przyjaciele byli w tym meczu frajerami :) Po trzecie, frajerstwo zostało skumulowane o tyle, że to Super Orły wygrały w karnych. W końcu po czwarte - nasz bohater strzelił w owym ćwierćfinale tylko jednego gola, a koronę króla strzelców zapewnił sobie strzelając po dwa gole Syrii i Kolumbii w fazie grupowej :) Uff, redaktor Dariusz Łuszczyna albo gorzej władał rosyjskim niż mu się wydawało albo kolega Oleg postanowił sobie zakpić z dziennikarza. Tak czy owak - przypomnijmy sobie "cud z Damman".

25 lutego 1989, Nigeria - ZSRR 4:4, karne 5:3
0:1 Kiriakow 30',
0:2 Tediejew 45',
0:3 Salenko 46',
0:4 Kiriakow 58,
1:4 Ohehnen 61',
2:4 Ohehnen 75',
3:4 Elijah 83',
4:4 Ugbade 84'

No to jak już jesteśmy przy kadrze Rosji i niezwykłych meczach - miejmy to już z głowy. USA 1994, Rosja - Kamerun 6:1 i pięć goli Salenki (do tego jeden Radczenki i honorowy 42-letniego Rogera Milli)

(jeśli ktoś nie pamięta - szóstego gola, dającego tytuł króla strzelców strzelił Szwecji)

Dorobek reprezentacyjny jest naprawdę frasujący: 8 meczów i 6 goli (wszystkie na MŚ!) dla Rosji i... jeden mecz dla Ukrainy!

Tuż po rozpadzie ZSRR piłkarzom przydarzały się różne dziwne historie. Wystąpiłem w towarzyskim meczu Ukrainy jako piłkarz Dynama [z Węgrami, kwiecień 1992], ale przecież moją ojczyzną jest Rosja. Dlatego ostatecznie wybrałem jej barwy.

Wątki klubowe w karierze Salenki są równie zagmatwane.

Po kolei:

Z Dynama wyjechałem do hiszpańskiego Logrones. Miałem wprawdzie przygotowany kontrakt z Tottenhamem, ale przedstawicielom tego klubu nie udało sie załatwić mi pozwolenia na pracę. Ponieważ Tottenham współpracował z Logrones - udało mi się zakotwiczyć w Hiszpanii. Po finałach MŚ przeniosłem się do Valencii.

Logrones zaczęto nawet nazywać Salenko Team. Kiedy przeprowadzałem sie do Walencji, niektórzy kibice Logrones płakali... W pierwszych dziesięciu meczach Valencii zaprezentowałem się z dobrej strony, potem niestety zaczęły się problemy z brazylijskim trenerem Parreirą i zacząłem przesiadywać na ławce rezerwowych. Dlatego przeniosłem się do Glasgow Rangers - klubu, który akurat występował w Lidze Mistrzów. Przez pół roku grałem u boku takich sław jak Gascoigne, Brian Laudrup, Michajliczenko, McCoist...

Choć dobrze się tam czułem, chętnie przeprowadziłem się do tureckiego Istanbulsporu w ramach wymiany za Holendra Van Vossena. W Glasgow bałem się, że znów usiądę na ławce rezerwowych. Niestety, pojawiły się problemy ze zdrowiem, a Glasgow i Istanbulspor nie mogły się dogadać, kto powinien wypłacać mi należności kontraktowe. Ostatecznie trafiłem do drugoligowej, hiszpańskiej Cordoby - za darmo. Tam jednak w ogóle nie grałem [3 mecze].

Pewnego dnia skontaktował się ze mną Roman Kosecki [taki poseł PO z dużą fuflą - przyp. autora :)]. Powiedział, że ma znajomego biznesmena, który mógłby mi pomóc w znalezieniu dobrego klubu w Polsce. To była szansa na wyrwanie się z marazmu, wyjazdu i powrotu do dużego futbolu.

Z tym powrotem do dużego futbolu, to okazało się, że nie tak do końca. Salenko razem z Mielcarskim mieli stworzyć atak marzeń ''Car'' i ''Miel-car''. Nie stworzyli. Salenko historię swoich występów w polskiej lidze ograniczył do 18 minut.

www.pogon.v.pl

Dnia 18 listopada 2000 roku Pogoń rozgrywała swój ostatni ligowy mecz w XX wieku i odniosła zwycięstwo 1:0 nad Stomilem Olsztyn. Spotkanie to przeszło do historii również dlatego, że wystąpił w nim drugi po Grzegorzu Lato w polskiej ekstraklasie król strzelców mistrzostw świata. Choć ''Car'' Salenko więcej w Pogoni nie zagrał (mało tego, nigdy potem nie zagrał już w oficjalnym meczu ligowym!), to po sezonie 2000-01 mógł sobie do biografii dopisać wicemistrzostwo naszego kraju. Na pewno pęka z dumy :)

B.